Weer een nieuw reisverhaal

Sulawesi Indonesie.

Vanaf het warme Malasie via het warmere Singapore door naar het nog warmere Sulawesi Indonesie. Wat een anders en wederom weer mooi land met erg vriendelijke mensen. Het is hier laagseizoen, dat betekent weing toerisme, in vergelijking met Maleisie zie je hier dan inderdaad ook weinig blanken mensen op straat. We beginnen in Manado op het Noorderlijke deel van Sulawesi. Verrassend genoeg worden we hier door veel oudere mensen aangesproken in bijna perfect Nederlands, eigenlijk niet heel verrassend gezien de nog niet eens zo lang geleden bezetting, maar je verwacht het toch niet helemaal. Manado heeft niet heel veel te bieden aan bezichtingen, maar het is altijd leuk om door de stad te dwalen en de hoogtepunten die er zijn mee te nemen, zoals de door sommige locals genoemd “superman” jezus. Ondertussen heeft Peter toch wel erg veel last van zijn schouder/ nekspieren gekregen en de zachtaardige aanpak van mij werkt niet echt meer, dus tijd voor het echtte werk: een traditionele/ reflex massage met een vleugje energiebanen erdoorheen, doet wonderen. (lees, legt je eerst lam om vervolgens een dag later weer wat leven in jezelf terug te vinden) Dus met een hernieuwde Peter de volgende dag verder het binnenland van Noord Sulawesi in getrokken en kennis gemaakt met de Minahassa cultuur gemakt. We hebben een mooie wandeling naar een nog actiefe vulkaan gemaakt en ik de oude vetrouwde geuren van het zwavel (indringende rotte eieren lucht) vanuit Ijsland weer heb mogen herkennen. Later die middag naar een plaatselijke waterval geweest waar de atractie was: WIJ; bule; de witte. Op zondag is het hier erg druk met zwemmende mensen voornamelijk kinderen, die willen heel graag hun engels oefenen en met je op de foto. Als je eenmaal ja zegt, dan ben je nog wel even zoet. Ook erg interresant hier is de plaatselijke markt, waar je de vleermuizen die je de vorige avond in het resort om je oren hebt zien vliegen, gerookt zonder vleugels op de slagersbank ziet liggen naast de python en ja inderdaad naast de hond. Schijnt alle drie erg lekker te zijn, ik houd het maar bij vis en kip en af en toe rund.

In een dagtour hebben we verder nog wat andere hoogtepunten van Minahassa gezien; een andere diepe krater, hotspot waar ze van zeggen als je hier even in gaat liggen worden alle huidaandoeningen genezen (Tes!!). Wat mooie meren in de buurt en een pottenbakerij.

We eten veel lokale fruiten hier, waaronder Nangka (jack fruit) lekker, maar pas op erg plakkerig, Rambutan, lekker lijkt op lychee, maar veel sappiger en iets zoeter. Durian, valt iets tegen. En nog veel meer waar ik de naam alweer van vergeten ben. Ook hier mag een jungle walk in Tangkoko-Batuangas Dua Saudara Nature reserve natuurlijk niet ontbreken, echter deze is iest warmer en ietsje pietsje meer vochtiger dan in Maleisie. Een aanslag op mijn lijf en longen, maar we hebben dan toch het kleinste primaat van de wereld gezien; tarsier en een cuscus, die lijkt op de koala. Verder de zwartgezicht apen (black Macaques) en vele vele insecten.

In Noord Sulawesi ligt een van de mooiste duikeilanden (pulau Bunaken) ter wereld waar je ook prachtig kunt snorkelen, dus dat hebben we natuurlijk even met onze eigen ogen willen zien en inderdaad een prachtig gekleurd koraal rif met vele honderden soorten vis, waar je tussendoor zwemt, onder je boven je links van je etc. Helaas allebei bijhoorlijk verbrand dus op bali wordt het snorkelen met t' shirt aan!

De volgende dagen hebben we in Tana Toraja doorgebracht; een gebied in het noorden van zuid Sulawesi. Waar de tradities, geloven, overtuigingen en bijgeloven van alle dag zijn. Hier hebben we heel wat indrukken opgedaan, die nog even zullen blijven hangen. Zo bestaan hier de tradities van begravenissen waar ceremonies en gebuiken verspreid over meerdere dagen in gaan zitten. Wij hebben dag twee van zo'n ceremonie meegmaakt. De dag van het buffalo offeren/slachten. De Toraja mensen geloven in een heel sterk beter leven na de dood. De geest van de overelevende gaat naar het hiernamaals, meeliftend op de buffalo. Hoe hoger iemand in aanzien staat, hoe meer buffalos er geofferd moeten worden. Dat gebeurt op dag twee. Zie foto (waarschuwwing, niet zo'n prettig gezicht). Dag één bestaat uit de overledenen de laatste eer komen brengen. Honderden mensen komen naar het dorp begroeten daar het dorpshoofd en familie en brengen vele giften, varkens, buffalows, rice wine, sigaretten etc etc

Verder hebben we enkele van de vele grot graven bezocht met hun tau tau ( houten popetjes die excact op de overledenen lijken en die de ziel van de overledenen bezitten) boven in de rots geplaats. Als er iemand dood gaat, dan wordt deze persoon in de ogen van de Toraja mensen ziek. Pas als de bijzetting in het gaf en de plaatsing van de tau tau een feit is, zijn deze mensen echt overleden. Van “ziek” zijn tot dood gaan is afhankelijk van de vermogens van de familie. In het geval van een arme familie, kan dat dus soms wel jaren duren. Hoe hoger de de persoon in kwestie in aanzicht, hoe hoger in de grot hij/ zij begraven ligt, dichter bij het hiernamaals. Uiteraard zijn de kosten en het aantal te offeren buffalo's daar ook hoger voor. We hebben lange natte dagen gehad in het Toraja gebied, met een (inmiddels voor ons doen) zeer luxe hotel!

Na vier lange dagen Tana Toraja op naar Makassar, en even genieten van de rust en het niets hoeven, dus tijd om te lezen, schrijven, dutje te doen etc. Hier hebben we Fort Rotterdam bezocht, de duidelijkst zichtbare invloeden van de Nederlanders in de koloniale tijd. Verder staat hier het monument van Mandala, die de bevrijdig van papua symboliseert. Morgen vliegen we door naar Bali, waar we ons eerst eens gaan orienteren in Ubud.

groetjes en tot later

Peter en Marieke